در دیدار بهار، کدام دل غمگین است که شاد نشود و کدام چشم است که روشن نگردد؟ پرستوی بهاری نیز از راه می‌رسد. او می‌داند عید نشانه بهار است، حتی اگر تنها یک گل در کوه‌پایه روئیده باشد. عید، یعنی پاداش گل به پرنده بهاری از راه رسیده؛ یعنی نوبرانه طبیعت به زندگی؛ یعنی روئیدن دوباره حیات؛ یعنی امید.

زندگی در بهار را می‌توان رویش دوباره معنا کرد. پرستو برای نوشیدن پاک‌ترین آبِ ذوب‌شده برف‌ها، تمامی زمین را به دنبال بهار می‌گردد. او می‌داند پاکی‌ها را می‌توان با تلاش یافت. ما نیز مطمئن باشیم با یک سلام، می‌توان بهار را حتی در همین نزدیکی‌ها دید.

ماهی تنگ آب میان سفره هفت‌سین نیز می‌داند عید آمده است. اگرچه آزادی او را به بند کشیده‌ باشند، او می‌داند یک‌جا ماندن یعنی مرگ؛ یعنی نابودی. می‌داند اگر شتاب نکند، آب حیات نیز برایش تلخ خواهد شد.

عید آمد. ماهی تنگ آب و پرستوی بهاری در آب و هوا  تکاپوی ماندن، ساختن و امید دارند. آیا شده است لحظه‌ای به آن‌ها و به رفتارشان بیندیشیم؟ آیا نمی‌توان لبخند را در سایه‌سار بهار از پرستو آموخت؟ آیا نمی‌توان ماندن در چشم و دل دیگران را از ماهی تنگ سفره هفت‌سین یاد گرفت؟

پرستو برای زندگی در بهار آمده است؛ پرنده بی‌آزاری که موعد جشن بهار را خوب می‌شناسد. این روزها او را در آسمان کوچه و محله خواهیم یافت، پرنده‌ای که یک‌سال به دنبال بهار می‌گردد تا هر کجا که بهار باشد، او نیز باشد. امید به رحمت پروردگار را از پرستو بیاموزیم. او هیچ‌گاه به رخوت و رکود دل نمی‌بندد، چرا که می‌داند ماندن و سکون، باعث نابودی است.

پرستوی مهاجر، بزرگواری را نیز به خوبی می‌شناسد. او در ابتدای بهار بر ویرانه‌های خانه قدیمی‌اش، خانه‌ای نو می‌سازد. او از خراب‌کننده دسترنج گذشته‌اش کینه‌ای به دل نمی‌گیرد و با ساختن خانه‌ای نو، تلخی ویرانی گذشته را فراموش می‌کند. او می‌داند بهار یعنی روئیدن دوباره، علیرغم ویرانی و شکست و تلخی‌های زندگی.

ما نیز می‌توانیم قلب، جسم و روح خود را برای دگرگونی‌های سازنده آماده کنیم. اندیشه‌های منفی را به کناری نهیم و به بهاری شدن فکر کنیم. روزهای روشن‌تر در پیش‌روی ما قرار دارند. می‌توانیم با نگاهی سرشار از مهر و شادی، بهار را همواره در قلب خود زنده نگه داریم و این طراوت را هم به طبیعت اطراف و هم به دیگران پیشکش کنیم.

#مجید زندی