این روزها که بهار طبیعت و بهار قرآن توأمان ما را مهمان خود کرده‌اند، زیباترین لحظات برای شناخت خالق هستی و سیر و سلوک معنوی فراهم شده است. لحظاتی که به ما یادآوری می‌کند همچون ذره‌ای در پهنه آسمان و زمین، «از کجا آمده‌ایم و به کجا می‌رویم»

 

بهار قرآن، همانند بهار طبیعت، رستاخیز رویش است؛ اما رویشی در دل‌ها برای رسیدن به یقین. مانند کشاورزی که در پاییز و زمستان بذر را در خاک سرد می‌نهد، اما با یقین کامل می‌داند دستی رحمانی به کاشته‌اش حیاتی دوباره و پربار خواهد بخشید. او در هر جوانه‌ای نشانه‌ای از وعده الهی می‌بیند و در هر نسیم و نمِ باران، نوای عشق حضرت حق را می‌شنود.

 

در بهار طبیعت نیز، نوروز با خود سالی نو، فصلی تازه و سرسبزی دیگری به همراه آورده است تا روح ما را با عطر یقین بیاراید. ما چه کرده‌ایم؟ آیا نجیبانه زیستن را تجربه کرده‌ایم؟ آیا می‌دانیم که در پرتو نجابت و بزرگواری و با تلاش، رسیدن به سرسبزی دل، شیرین و ممکن خواهد بود؟

 

در بهار، هر گلی رمزی از جمال و جلال پروردگار است. ای انسان! تو نیز می‌توانی همواره بهار باشی، اگر تغییر کنی و برای اصلاح نفس خود بکوشی. همان‌گونه که علی(ع) به مؤمنان سفارش کردند: «در دیگ بزرگ زندگی، هر از گاهی خود را به حرکت وادار تا نه بسوزی و نه خام بمانی.»

 

زندگی در سایه تلاش، جاری شدن است. زلال و پاک و عزیز ماندن است. تنها در آستانه حرکت است که زندگی زیبا و ماندگار می‌شود. آن‌گاه تو نیز به تعهدی ازلی ایمان می‌آوری که: «لَیْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَى»؛ برای انسان، چیزی جز حاصل تلاش او نخواهد ماند. در آن زمان، تو می‌مانی و بهار، تو می‌مانی و امید و همه خوبی‌های عید. عیدی که با «بهار» و «قدر» به دیدار تو آمده است تا با بهار، همیشه باشی و با قدر، برای ابد ماندگار شوی.

 

زندگی بی‌شک شیرین است، اگر رخوت و رکود، سردی و کینه به دل‌هایمان راه نیابد. اگر کریم و بزرگوار بمانیم. اگر به صبح امید سلام کنیم. اگر ماندن را نشانه «مرداب» بدانیم و حرکت را نشانه رفتن به سوی نور...

 

امسال، در بهاری که با ماه رمضان همراه است، بار دیگر میان آیینه و قرآن عهد ببندیم: «تلاش، حرکت، نجیبانه و کریمانه زیستن را...»

 

سال ۱۴۰۴ نو شده است؛ در این نوبهار باشکوه، از خداوند بزرگ می‌خواهیم که بارش باران رحمت، سرسبزی دشت‌ها و مزارع، بوی خاک تازه و عطر شکوفه‌های بهاری، همواره در همه شهرها، روستاها و حتی سیاه‌چادر عشایر، همراه با معنویت در دل‌های ما پایدار بماند.

 

چو نورت تیرگی‌ها را منور کرد، خورشیدی

چو در دل پرورانیدی گل معنی، گلستانی

 

 

#مجید_زندی